Μια απο αυτές τις μέρες

Με στεναχώρησαν πολλά πράγματα σήμερα...

Ένας φίλος που δεν συμπεριφέρεται σωστά,
η ίδια μου η συμπεριφορά μου απέναντι σε αυτόν τον φίλο,
που δεν είμαι πνευματικά ''ανώτερη'' ώστε να παρακάμψω τα αρνητικά του παραπάνου φίλου,
μια ανίατη συζήτηση και ψευτοφιλοσοφία σε μια καφετέρια,
ο χλιαρός σε θερμοκρασία καφές της ίδιας της καφετέριας,
που έβρεχε τόσο πολύ που πάγωσαν τα πόδια μου,
τα λεφτά που σπατάλησα και τώρα έχω μείνει ταπί,
για το πόσο πολύ μου λείπει η οικογένεια μου,
και για το πόσο μακριά βρίσκομαι απο το να βρώ τον εαυτό μου

Όλοι πέφτουμε

Mια νύχτα που για αλλη μια φορά,έπεσαν τα τείχη μου.

If ever your world starts crashing down

Whenever your world starts crashing down

If ever your world starts crashing down

That's when you'll find  me

Lost till you're found

Swim till you drown

Know that we all fall down

πάμε!

Πάλι μπλέξαμε καρδιά μου!
Μάζεψε τα κομμάτια σου,σκούπισε τα σπασμένα,σφίξου λίγο να έρθεις στα συγκαλά σου,και προχώρα....
ΠΑΜΕ,σε περιμένω,με έχεις καθυστερήσει πολύ με την ζωή μου...

Πως

Καρδιά μου ανυπότακτη...

19 χρόνια σε φιλοξενώ μέσα μου,19 χρόνια σου επιτρέπω τη λειτουργία σου και όμως,εσύ,ανένδοτη.

Πως μπορώ να σε υποτάξω ;Πως μπορώ να σε χαλιναγωγήσω;

Άμα σε αφήσω ελεύθερη θα είσαι πολύ επικίνδυνη,άμα σε αφήσω χωρίς να κάνω τα χατίρια σου,όλο με πληγώνεις.

Άμα προσπαθήσω να υποβάλω άλλα πράγματα,πάλι στα πίσω θα γυρίσεις

Ενώ άμα σε περιφρονήσω κλαίς και μαζί σου,κλαίνε και τα μάτια μου.

Καρδία μου ανυπότακτη,πώς μπορώ να σε χαλιναγωγήσω;

Να μια αλήθεια.

"Οι φίλοι μου και οι πλησίον μου στέκουσιν απέναντι της πληγής μου,και οι πλησιέστεροι μου στέκουσιν απο μακρόθεν."

Ψαλμός  λή,εδάφιο 11.

...το απλό ''πονάω''.

Θα ακουστώ μαζόχα αλλά μου αρέσει να βασανίζω το μυαλό μου και τις σκέψεις μου.

Γιατί όταν βρίσκομαι σε ύπνο,ούτε γράφω,ούτε μιλάω,ούτε ψάχνω αλλά ούτε και αγαπώ.Δεν έχω να περιμένω για κάτι,άρα δεν έχω ελπίδα,και τα θεωρώ όλα δεδομένα-πάντα θα υπάρχει φαγητό στο ψυγείο,πάντα θα έχουμε πετρέλαιο για ζέστη,πάντα θα υπάρξει κάποιος που θα σε στηρίξει και πάντα θα βρίσκεις ένα μέρος να πίνεις τη χαρά σου.

Όταν όλα σου πάνε καλά ζείς για εσένα,ευχαριστιέσαι την επιτυχία/χαρά/τύχη σου.Και μονάχα όταν τελειώσει το κρασί,το φαγητό και το πετρέλαιο,μόνο όταν δείς τις δυσκολίες να έρχονται βουνό,τότε συγκεντρώνεσαι στα πράγματα που έχουνε όντως αξία και μαλακώνει η καρδιά σου.

Διότι ένας πλούσιος δεν μπορεί να συμπονέσει το φτωχό όταν δεν του λείπει το φαγητό απο το πιάτο του και ούτε ένας υγειής μπορεί να στηρίξει έναν άρρωστο άμα δεν έχει περάσει και αυτός ώρες ατελείωτες στη χημειοθεραπεία.Με την ίδια λογική,δεν μπορείς να έχεις αγάπη και παρηγοριά για τον άλλον αμα πρώτα δεν έχεις συρθεί και εσύ στη λάσπη.

Επειδή άμα τα έχεις όλα καλά,μεταξύ μας κιόλας,νιώθεις κάπως...πιο τυχερός,πιο ευλογημένος,πιο ανώτερος,πιο καλός,ένας παρτάκιας.

Τελικά πρέπει να νιώσουμε τον εαυτό μας να σέρνεται για να καταλάβουμε όλα τα σκουπίδια που κουβαλάμε στη καρδιά μας και πρέπει να καούμε για να καταλάβουμε το πόνο ενός εγκάυματος-δεν μας αρκεί το απλό ''πονάω''. 

Να μάθεις

Γιατί γίνεσαι περίλυπος ψυχή μου?Ακόμα να μάθεις το πιο απλό...ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και ο κόσμος μια μάσκα έχει καταντήσει.Μη στεναχωριέσαι για τα μεγάλα,να γελάς για τα μικρά.Γέλα,γέλα να γελάς πολύ.Μη κοιτάς γύρω σου και γέλα.

Πολλοί άνθρωποι θα περνάνε καλά και θα ευχαριστιούνται λίγοι όμως είναι αυτοί που πραγματικά θα ζήσουν.Για αυτό ένα πράγμα θα σου πώ : Η χαρά που αρχίζει το βράδυ στα κρεβάτια ξένων και ξεθυμαίνει το πρωί με ένα ''ευχάριστο'' καλημέρα είναι χειρότερη απο το θάνατο με μαχαίρι.Και να σου υπενθυμίσω οτι η ετυμολογία της λέξεις ''μαχαίρι'' είναι ''αίμα-χαίρει''...

«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης»*

Μη μου μιλάς για αυτά που ήδη ξέρω,σε εκλιπαρώ,τα βαριέμαι φρικτά.

Κρίση,λεφτά,αγόρια,τρανς μουσική,

τσιγάρα,''βαριέμαι",σεξ,εκλογές,μόδα,κλάμπ,ανέκδοτα,φάσεις,ναρκωτικά,ποδόσφαιρο,

αλκοόλ,φαί,ανούσιους έρωτες,μεθύσια,ξερατά...

Μα κανείς μας δεν μπορεί να δεί πάνω απο την ευθεία των ματιών μας;

Μίλα μου για κάτι που δεν έχω ξανακούσει,

όλα αυτά μου ξυπνάνε μια ατέρμονη ματαιότητα.

*«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» (Εκκλ. 1, 2)

Παράκληση

Ψυχή μου,όσο μπορείς ,να πολεμάς

?/10/2012

Εκείνη τη νύχτα έτυχε να περπατάω σε κάτι στενά με τους φίλους μου.Γέλια,προστυχόλογα,βρισίες,φωνές και ανώριμα γκαρίσματα,κραυγές μονο και μόνο για να ξυπνήσουνε το κόσμο,κρύα ανέκδοτα,ψέυτικα χαμόγελα,αρρωστημένα λόγια,αηδιαστικές σκέψεις,άσχημες καρδίες...ανούσια πράγματα που γεμίζουνε τη νύχτα σου, λέξεις και συναισθήματα που εκφράζονται μόνο και μόνο για να καλύψουνε το κενό που κρύβει ο κάθε ένας μέσα του, πράγματα που λέγονται για να χαλάσουμε τη σιωπή.

Και αυθόρμητα,έμεινα λίγα βήματα πίσω.Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και είδα τα αστέρια,κατι που δεν μου είχε καν περάσει απο το μυαλό να παρατηρήσω εκείνη τη βραδιά αφού είμουνα "τόσο" απορροφημένη με όλα τα παραπάνω.

 Ήτανε υπερβολικά φωτεινά και πολλά,πολύ πιο όμορφα απο της Αθήνας αλλα και πιο...δεν ξέρω,μάλλον λυτρωτικά.Αμέσως ένιωσα μια ανακούφιση,ενα αίσθημα που είμαι σίγουρη πως είμουνα η μόνη που το ένιωσα ανάμεσα σε 10 άτομα.Γρήγορα ένιωσα μια ζεστασιά να με πλημμυρίζει και μπορούσα να καταλάβω ότι συναίσθημα είχε πλημμυρίσει όλο μου το είναι.


.Οι άλλοι συνεχίζανε με τις μπύρες και τις μαλαματίνες αλλα εγώ εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου δεν βρισκόμουνα στη Γή αλλα σε ένα μέρος που όλα είναι ήσυχα και καθαρά,αληθινά και με έναν σκοπό.

Αυθόρμητα κοντοστάθηκα.Υπάρχει κάτι παραπάνω απο αυτο που βλέπουνε τα μάτια μου,απο αυτο που ακούνε τα αυτία μου,απο αυτο που γέυεται το σώμα μου.

Και στο επόμενο δευτερόλεπτο,σηκώθηκα και έφυγα ντροπιασμένη για τη αφηρημάδα μου.

Ο καθρέπτης

Μόλις σχόλασε απο τη δουλεία και αυτή,για άλλη μια φορά,τρέχει να προλάβει κάτι.

Τρέχει προς την κεντρική πλατεία,βαδίζει έντονα προς το σκοτεινό στενό.Οι δρόμοι άδειοι και υγροί,νερό στα πόδια της και λάσπη στη παλία της καμπαρντίνα.Δεν πτοείται όμως.Τρέχει να προλάβει.

Ανεβαίνει τις σκάλες πολύ βιαστικά και αυτές παραπονιούνται.Τρίζουν και ουρλιάζουν.Όμως αυτή δεν πατάει πιο μαλακά-αντίθετα-στα τελευταία πέντε σκαλοπάτια επιταχύνει.Βγάζει το κλειδί απο τη τσάντα της,της πέφτει κάτω.Σκύβει,κάπως άχαρα,για να το πιάσει.Τα χέρια της τρέμουν,της πήρε αρκετή ώρα μέχρι να βρεί τη κλειδαρότρυπα και να καταφέρει να ανοίξει τη βαρία της πόρτα.

Συνεχίζει να περπατάει γοργά,πατάει το παλίο της διάδρομο με τις λασπωμένες της μπότες.Η καμπαρντίνα πέφτει με μια κίνηση στο σκονισμένο της χαλί.Μυρίζει μούχλα.Ο ένοικος πάλι αρνήθηκε να καθαρίσει τον λέβητα και έτσι η μυρωδιά φτάνει μέχρι το μόλις 20 τ.μ διαμέρισμά της.

Πετάει τη τσάντα της κάτω,αφήνει τα βρεγμένα μαλλία της ελέυθερα,αρχίζει να ξεκουμπώνει το μάλλινο της φόρεμα.'Επειτα,σειρά έχει η δεξιά μπότα και η νάυλον κάλτσα, ενώ συνεχίζει να φοράει το αριστερό ζευγάρι.

Διστάζει.Σκέφτεται...

Κατεβάζει γρήγορα τις τιράντες του σουτίεν της και με μια απαλή κίνηση,σαν ανδρικό χέρι,κατεβάζει το σλιπάκι της.Τώρα,ηρεμούν επιτέλους οι κινήσεις της,ανασαίνει με πιο βαρία πνοή,σαν ψάρι έξω απο το νερό έτοιμο να παραδωθεί στην ασφυξία του.

Προχωράει δειλά προς τον καθρέπτη .Αντικρύζει το κουρασμένο σώμα της,τη γυμνή της σάρκα,το δέρμα της το χλωμό.Το βλέμμα της προχωράει προς τα κάτω,μπορεί πλέον να ξεχωρισει μια μάυρη σειρά πάνω απο τον αιδοίο της,τα στήθια της τα ευάλωτα και τα κόκαλα στο γοφό της.

Στον καθρέυτη αντικατοπτρίζεται η παρουσία της όπως ακριβώς τη γέννησε η μάνα της η μακαρίτισσα,γυμνή απο τα πάντα-γυμνή απο ρούχα,φόβους και πάθη.Και έτσι όπως στέκεται,νιώθει το γλυκό αλλα και κρύο αίσθημα που νιώθει ένα νεογγένητο όταν βγαίνει απο τη μήτρα

...ελευθερη.

Παρατήρηση.

(Εμπνευσμένη απο αυτό το ποιήμα του Τάκη Σινόπουλου)

Ο άνθρωπος χωρίζεται σε 3 κατηγορίες.Ο καιόμενος,ο παρατηρητής και αυτος που θα κάνει ότιδήποτε για να χαλάσει το θέαμα.Ας αναλύσουμε όμως τις τρείς αυτες κατήγορίες ως προς τον τρόπο σκέψης τους και τη στάση ζωή τους.

Ο καίομενος.

           Καιόμενος είναι ο άνθρωπος που,όπως λέει εξάλλου το όνομα αλλα και μπορει να διαπιστωθεί απο το παραπάνω ποιήμα,καίγεται (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) και θυσιάζει την ίδια του τη ζωή για κάποιο ανώτερο σκοπό.Καίγεται χωρίς παράπονο ,παραμελώντας τον σαρκικό του πόνο και στέκονται περήφανοι ενω το πρόσωπό τους αφανίζεται στις φλόγες.

Οι καιόμενοι,χωρίς διαπραγμάτευση,είναι οι ήρωες αυτού του κόσμου.Θα μπορούσε να είναι ένας πολεμιστής που θυσιάζεται για την πατρίδα του,ενας επαναστάτης που πάει αντίθετα απο το ρέυμα της κοινωνίας,ενας συνετός χριστιανός που αψηφά τον εγωισμό του,μια νοικοκυρά που κάνει τα πάντα για την οικογένεια της χωρίς αντάλαγμα,ένας απλός άνθρωπος.

Ένας καιόμενος παραδίδει σώμα και ψυχή σε κάτι το ανώτερο-είτε το ονομάσει κανείς αγάπη,ελευθερία,δικαίωμα,πίστη,τιμή-χωρίς να συλλογίζεται αυτά που χάνει,αυτα που δεν ευχαριστίεται,αυτα που τον πονούν,στεναχωρούν ή και πληγώνουν.Ζουν το προσωπικό τους μαρτύριο σιωπηλοί και περίφανοι χωρίς να περιμένουν χειροκρότημα ή το βλέμμα και την προσοχή του κόσμου.

Ο παρατηρητής.

Ο παρατηρητής είναι ο ουδέτερος άνθρωπος.Κοιτάει τον καιόμενο,τον θαυμάζει,τον επαινεί για την θυσία του,το κουράγιο του,την αντοχή του.Βαθιά μέσα του φθονεί-θα 'θελε να ήτανε και αυτος ένας καιόμενος,να ζεί για κάποιο σκοπό και να μην περιπλανιέται άσκοπα προσπαθώντας απλά να επιβιώσει.


Φοβάται όμως και διστάζει.Ανησυχεί για όλα αυτα που θα πρέπει να θυσιάσει και προτιμάει να συμβιβάζεται με τα έυκολα .Έτσι,είναι πάντα ένα βήμα πίσω απο την πυρά,παρακολουθεί τον καιόμενο που πεθαίνει μόνος του και σιωπηλά ενώ σκέφτεται τη ζωή του και ζυγίζει τι έχει,τι είχε και τι θα μπορούσε να έχει.


Και όταν πιά ο καιόμενος σβήσει,τρέχει αναστατωμένος να ρίξει νερό στη φωτία-μήπως και καεί κανένας καταλάθως-και συνεχίζει τη μικροαστική ζωούλα του.

Αυτοι που κάνουν τα πάντα για να χαλάσει το θέαμα.

Είναι οι άνθρωποι που δεν τους συμφέρει να υπάρχουν καιόμενοι παρα μόνο παρατηρητές.Δεν θέλουν οι υπόλοιποι να σκέφτονται,δεν τους αρέσει οι άνθρωποι να ζούν με ένα σκοπό και εξοργίζονται όταν ο σκοπός αυτός είναι τόσο μεγάλος ώστε να θυσιάζονται ζωές.


Προτιμούν ο κόσμος να ζεί χωρίς αιτία,να είναι απλοι παρατηρητές,άβουλα ανθρωπάκια έυκολα χειραγωγίσημα σαν μια απλή μάζα κρέατος.


Μάλιστα,κάνουν ότι περνάει απο το χέρι τους για να μην επικροτήσει κανένας κάποιον καιόμενο.Συνιθίζεται όταν κάποιος καίγεται για έναν μοναδικό σκοπό να μπλέκεται στο πλήθος και να τρέχει προς τον καιόμενο φωνάζοντας:

''Είναι τρελός!!Είναι ψυχομανής!Μα καλά,ποιος λογικός άνθρωπος δεν συμβιβάζεται με αυτά που έχει και ζητάει περισσότερα?Έσχατη προδοσία στο είδος,άλλη μια αδικοχαμένη ζωή.Ας σβήσει κάποιος τελοσπάντων αυτον του τσουρουφλιασμένο και οι υπόλοιποι να πάμε στους αγρούς.Χάσαμε την μέρα μας με ουτοπικές αηδίες''


Και σκορπάει το πλήθος.


-----------------------------------------------------------------------------------------------
Εσύ τι άνθρωπος είσαι;

Το άρωμα

Στο λεωφορείο προς τη κόλαση
εκεί,στριμωγμένη όπως είμουνα,και καθισμένη στη θέση που πάντα με ζαλίζει,
ήρθε μια άυρα-αρκετά γνωστή-στα ρουθούνια μου.
Έψαξα στις πιο κρυφες γωνίες του μυαλού μου
και στα πιο σκοτεινά σοκάκια
για να συνδέσω τη μυρωδία αυτη,με κάποια ξεχασμένη ανάμνηση.

Μήπως ήτανε τα ανώφελα πειράγματα
μείτε οι αμαρτωλές επιθυμίες?
Ή μήπως,λέω εγω τώρα,ένας ταξιδιώτης του παρελθόντος?

Και μέσα στην απορροφημένη συζήτηση με τον εαυτό μου-σας το ορκίζομαι,δεν ξέρω πως-άρχιζα να σιγοτραγουδάω...

''Έσπασα τη κολώνια σου
έσπασα το αρωμά σου
και με τα χέρια μου αδειανά
χορεύω χορεύω στα γυαλιά
ατμός είναι τα μάτια σου
κομμάτια τα φιλία σου
τώρα δεν έχω τίποτα 
να σε θυμίζει πιά...''


και έπειτα χαμογέλασα στο τζάμι.

Η θάλασσα του Έρωτα.

Βρήκες τον έρωτα ήδη χτισμένο και την αγάπη ετοιμοπαράδοτη,στη καρδία σου,με το πρώτο σου φιλί.
Μάθε όμως πως ο έρωτας δεν τον βρίσκει κανείς έτοιμο,αλλα τον συναρμολογεί,κατασκευάζει και τον τσιμεντώνει ενώ τη λέξη ''σε αγαπώ'',που τη κατάντησες γελοία,δεν πρέπει να τι λές με την ίδια ευκολία που λές ''δώσε μου μια τσούρα'' ή ακόμα χειρότερα ''σε θέλω''.

Και αναρωτίεμαι αν μετα το τσιγάρο,το ποτό και τα όργια που θα κάνεις,θα νιώσεις πιο...χμμμ...γεμάτος?Και έπειτα το απόλυτο καινό.Θα κοιτάς την Αυγουστίατικη θάλασσα και θα είσαι μόνος σου γιατι το τσιγάρο έσβησε,το ποτό σου τέλειωσε,και οι ηδονές σου ήταν της στιγμής.Και όταν το καταλάβεις αυτο-όχι,όχι δεν θα είναι αργα γιατι πιστευω πως ποτε δεν είναι αργά για τίποτα-απλα θα έχεις χάσει πολύτιμα συναισθήματα και δεν θα γνωρίσεις το κόσμο του ανθρώπου.

Μπήκες στη θάλασσα του Έρωτα και πλατσούρισες με τα νερά,δροσίστηκες με τις στάλες και έπαιξες μες την αμμουδια και μετα έτρεξες στον ήλιο για να στεγνώσεις,ακριβώς όπως κανει ένα πιτσιρίκι στη θάλασσα.Κάποια στιγμή ευχομαι να ξεσηκωθεί τσουνάμι εναντίον σου και αυτη είναι η καλύτερη ευχη που μπορώ να σου δώσω.

Καλο ταξίδι και καλό Καλοκαίρι.

Ήθελα να σου πω.

Σε είδα χθες να καπνίζεις μοναχικά και κάπως λυπημένα.

Πίσω απο τη βαβούρα και τη βρωμία της ψεύτικης ευτυχίας(το αλκοόλ ευθύνεται για αυτό),σε είδα να στέκεσαι καμπουριασμένος,αμίλητος και να εισπνέεις μια μεγάλη ρουφιξιά απο το τσιγάρο σου.

Φενόσουνα μελαγχολικός.Απο τη δυστυχία που με τραβάει σε κάθε άνθρωπο,φενόσουνα ίσως αληθινός.Βαρίοσουνα και δεν ντράπηκες να το δείξεις μα ούτε και έσπευσες σε χορούς και μεθύσια για να ξεγελάσεις την ανία σου.

Ήθελα να σε πλησιάσω.Ένιωσα την ανάγκη να σου μιλήσω,να σου πώ κάτι που παρατήρησα απο τη πρώτη στιγμή της συνάντησής μας.Μα δεν  μπόρεσα.Φορτικό χέρι με άρπαξε σχεδόν βίαια απο τη μέση και με οδήγησε στο σημείο όπου ο κόσμος χαμογελά ηλίθια και τραγουδάει ψέυτικα τραγούδια.

Και όπως απομακρυνόμουνα απο κοντά σου με κοίταξες κατάματα,ρουφώντας καρκίνο απο το τσιγάρο σου.Έντονα μάτια.Μεγάλα και καστανά.

Ήθελα μόνο να σου πώ πως έχεις τη πιο ωράια έκφραση που έχω δεί ποτέ μου.

Στην γιαγιάκα μου.

20/4/2012

Όταν ξύπνησα για το σχολείο,η μητέρα μου,μου αφηγήθηκε ένα όνειρο.
"΄Ήταν η γιαγία σου και καθάριζε το καινούργιο της σπίτι,καθώς μου έδειχνε τα πολλά παιδικά δωμάτια με κούνιες και κρεβατάκια που είχε.Ήτανε τόσο άσπρα,φωτεινά και καθαρά.Μου είπε πως μόνο οι άνθρωποι με καρδιά παιδιού θα πάνε στον παράδεισο".Η μάνα μου με προειδοποίησε οτι η γιαγια μου είναι άρρωστη.

25/4/2012

Η μητέρα μου μου είπε πως δεν είναι καθόλου καλά.Δεν αντέδρασα ιδιαίτερα.Πήγα και έπλυνα τα δόντια μου.Είπα απο μέσα μου "Θεέ μου,μην τη πάρεις μακρια πρίν την χαιρετήσω".

26/4/2012

Επισκέφτηκα την γιαγία μου.Κανονηκά,στο ίδιο κρεβάτι που είναι προσηλωμένη εδώ και 14 χρόνια.Συζήτησα με τον παππού μου για τοτε που ήτανε στη Αφρική,χεραίτησα και έφυγα.Τίποτα σπουδαίο."Όχι ακόμα",είπα.

28/4/2012

Θα έβγαινα μια βόλτα.Πρίν βγώ,πήγα δίπλα,στον παππού μου και στην γιαγιά μου.Πήγα και στον παππού μου μια φράουλα,απο τις δικιές μου,που καλλιεργώ στο μπαλκόνι μου.Μου είπε πως δεν τη τρώει διότι τα κουκούτσια κολλάνε στην μασέλα του.Αφού μιλήσαμε για τα λουλούδια και για το πόσο ωραίο είναι το νυχτολούλουδο,έφυγα για να πάω μια βόλτα.Χεραιτάω τον παππού μου και γυρνάω να φύγω."Δεν θα χεραιτήσεις την γιαγιάκα σου?"Με ρώτησε με ενα λίγο πικραμένο χαμόγελο,κάτω απο το μουστάκι του.6 χρόνια χωρίς να μπορεί να πει ολοκληρωμένες προτάσεις και 8 χρόνια χωρία καθόλου μιλία,δεν είχα συνηθήσει την ησυχία της.Η μάνα μου,μου είπε πως όταν ήτανε καλά,είχε το πιο δυνατό γέλιο που έχει ποτέ ακούσει στη ζωή της.Έσκυψα βιαστικά,τη φίλησα,της χαίδεψα το πόδι και έφυγα."Όχι ακόμα,δεν την χαιρέτησα σωστά".

3/5/2012

Η μητέρα μου με ειδοποίησε οτι θα πήγαινε δίπλα,στον παππού και στην γιαγία διότι η γιαγια βαριανασαίνει.Έκλεισε βιαστικά την πόρτα.Βγήκα έξω,την ακολούθησα κρυφά και κοντοστάθηκα.Λέω στον εαυτό μου "πήγαινε και εσύ δίπλα".'Εδωσα μια πεντάλεπτη μάχη με εμένα και τελικά,πήγα με τα χίλια ζόρια,Η γιαγια και ο παππούς με το οξυγόνο και οι δυο.Ο γιατρός είπε πως δίνει στην γιαγια μου μια βδομάδα ζωής.Έκατσα δίπλα της.

Της χαίδεψα το μάγουλο και τα μαλλία.Βούρκωσα.Έσκυψα και την αγκάλιασα όπως δεν την είχα αγκαλίασει 14 χρόνια τώρα.Τη φίλησα στο μάγουλο και αμέσως το μυαλό μου συνδέθηκε με το παρελθόν.Η παιδική μου ζωή σε φλάς μπακ.Τη γιαγία μου να μου μαγειρέυει σούπα,να που προσφέρει τη 3η καραμέλα,να γκρινίαζει που δεν τρώω όλο μου το φαγητό,να μου λέει πως έιμαι η "αγαπημένη της",να μου φτίαχνει "αυγο με ψωμί"(σας το όρκίζομαι,έβαζε ένα κρυφό συστατικό εκει μέσα),να της κλέβω στα κρυφά τα μακαρόνια της απο το πίατο(όχι οτι δεν με έβλεπε),να είμαστε και οι δύο ξαπλωμένες και να προσπαθούμε να φτίαξουμε τις δικές μας παροιμίες,να πηγαίνουμε για ψώνια,αυτή με το καροτσάκι και εγώ απο πίσω,να την βλέπω να γίνεται ολοένα πιο αργή...

Δάκρυσα.Την έσφιξα πιο πολύ."Σε αγαπάω.Μπορείς την πάρεις Κύριε τώρα.Σε χεραίτησα έτσι ακριβώς όπως ήθελα".

4/5/2012

Σε λιγότερο απο ένα 24ώρο η γιαγίακα μου είχε πια σβήσει...

Love is not a victory march

Ξαφνικά,συνηδητοποίησα πως η αγάπη δεν είναι οτι έχτιζα να είναι.

...δεν είναιδώρα του Αγίου Βαλεντίνου.
...δεν είναι περιχαραγμένα βραχιολάκια με "love" απο το Μοναστηράκι (η εμπορευματοποίηση της μέχρι αηδίας).
...δεν είναι ορνιθοσκαλίσματα με ονόματα πάνω στα δέντρα.
...δεν είναι να περπατάς χεράκι χεράκι στη θάλασσα.
...δεν είναι έρωτας.
...δεν είναι μια απλή και απρόσωπη συμβουλή.
...δεν είναι δωρεές στο "Κάνε μια Ευχή" και μετα να επιζητάς σχόλια "πω,πω,τι καλός άνθρωπος που είστε κύριε!".
...δεν είναι μελαγχολικά τραγούδια και Άγιος ο Θεός.
...δεν είναι καρδούλες στα τετράδια.
...δεν είναι μακροχρόνιες φιλίες μέσω διασκέδασης.
...δεν είναι μεσονύχτια τηλεφωνήματα.
...δεν είναι καν κοινά ενδιαφέροντα.

Αγάπη δεν είναι μια απλή αγκαλία,δεν είναι πάθος ασάλευτο,δεν είναι πεταλούδες στο στομάχι,δεν είναι κάν ενα τυπικό χαμόγελο...

Και ούτε λόγος
...για βρεγμένα χαρτομάντιλα.
...μάυρα μάγουλα απο τη μάσκαρα και το κλάμα.
...αμπελοσοφίες "σε δέχομαι έτσι όπως είσαι αλλα σε παρακαλώ,γίνε λίγο άνθρωπος χριστιανέ μου!".
...βλέπω τα πάντα γύρω μου όπως τα θέλω να είναι.

...δεν είναι δεν είναι θρίαμβος νίκης,
...δεν είναι γλέντια,χαρές και πανηγύρια,
..δεν είναι "σε κερνάω να πιείς την θλίψη σου",
...δεν είναι βοήθεια με αντάλλαγμα,
...δεν είναι σεξ ούτε ηδονή,
...δεν είναι έυκολη υπόθεση,
..δεν είναι κάν μια απλή λέξη.

Ακόμα δεν μπορώ να βρώ τι είναι.Δεν έχω μια ολοκληρωμένη άποψη,δεν γνωρίζω πως να την εκφράσω.Αλλα σήμερα,τουλάχιστον,ξεκλείδωσα ένα της χαρακτηριστικό: πόνος/θυσία.

Και λυπάμαι που έκτισα τα κάστρα μου πάνω σε σακία με άμμο.

Ροδα είναι και γυρίζει.

Έβρισε δυνατά.Δεν ήτανε λίγες οι φορές που του είχε συμβεί αυτό,αλλα ποτέ του δεν ντράπηκε έτσι.

      Πήγαινε το καροτσάκι δεξιά,το πήγαινε αριστερά.Προσπαθούσε να το ανασηκώσει μονάχα με την δύναμη των κοιλιακών του και ταυτόχρονα να το μετακινήσει.Τίποτα.Η ρόδα είχε ''βρεί'' στο χαντάκι του πεζοδρομίου και απο οτι φένεται,πρόθεση της ήταν να παραμείνει εκεί.Ο κόσμος τριγύρω είχε αρχίσει να κοιτάει.Πέρνει άλλη μια βαθιά ανάσα και κάνει όπισθεν για να προσπαθήσει να το περάσει απο την αρχή.

     ΄Ηταν δύσκολο να κουμαντάρει κανείς αυτο το πράγμα,ειδικά όταν ένα μέρος του κορμιού σου,απο τη μέση και κάτω,είναι ανίκανο να βοηθήσει.Είχε κολλήσει εκεί για πάνω απο ένα τέταρτο προσπαθώντας να μετακινηθεί,αλλα ήταν αδύνατο.Είχε αρχίσει να ιδρώνει και οι παλάμες του ήτανε κρύες απο το άγχος και τη ρίγη.Τόσο κρύες που όταν έπιανε τις ρόδες,το σίδερο φαινότανε ζεστό ανάμεσα στα δακτυλά του.

     Αγκομαχώντας,έπεισε τον εαυτό του να προσπαθήσει άλλη μια φορά.Έβαλε δύναμη στο πίσω μέρος της λεκάνης του και ανασήκωσε τις δυο μπροστινές ρόες στον αέρα,έτσι ακριβώς όπως το θέαμα των αλόγων που σηκώνονται στα πίσω τους πόδια,χλιμιντρίζοντας,με φόντο το ηλιοβασίλεμα και την φουρτουνιασμένη θάλασσα.Όμως,το θέαμα αυτό διέφερε πολύ απο το άλογο και τις χέτες στον αέρα.Ήταν ένας εικοσάχρονος,προσηλωμένος σε ένα καροτσάκι που η ρόδα είχε κολλήσει σε ένα χαντάκι στο δρόμο και για φόντο,είχε την πολυκοσμία,την κίνηση των αυτοκινήτων και τις ασφυκτικές ακτίνες του ήλιου.Χωρίς άλογο,χωρίς ηλιοβασίλεμα και προφανώς,χωρίς πόδια.

     Έτσι,ανασηκωμένος που ήτανε,προσπάθησε ταυτόχρονα να τσουλίσει προς τα πίσω.Η ρόδα είχε πλέον απελευθερωθεί αλλα τώρα έπρεπε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της βαρύτητας.Έγειρε το σώμα του σε τέτοια κλίση ώστε να εξασφαλίσει μια μικρή ισορροπία στον αέρα.Βάζει τα χέρια του στις ρόδες λαο μετράει...ένα...δύο...τρί...
  
    ΜΠΆΑΑΑΑΑΑΜ
    
     Ακούστηκε σαν ένα μάτσο παλιοσίδερα να πετιούνται απο ένα σημαντικό ύψος στο πάτωμα.Ένας πολύ ανατριχιαστικός θόρυβος που όσο και να 'θελε κανείς να είναι διακριτικός,δεν μπορούσε παρα να γυρίσει απότομα προς το μέρος του εικοσάχρονου και να νιώσει οίκτο για αυτόν.Το καροτσάκι προσγειώθηκε τόσο απότομα,όσο και οι ελπίδες του νεαρού για απελευθέρωση.Ο νεαρός έσκυψε το κεφάλι και έριξε μια γρήγορη μα σχολαστική ματία τριγύρω του.Όλοι τον κοιτόυσαν πλέον.

     Μια σκιά πλησίασε.Χωρίς να το περιμένει κανείς απο τους δύο,έπιασε το καρότσι απο τα χερούλια,έκανε όπισθεν,το ανασήκωσε-με λίγη δυσκολία-ελαφρά και ξεμάγκωσε τη ρόδα απο το χαντάκι.
  
     Ο νεαρός ξεφύσηξε,Μια ανάσα μπλεγμένη με τόσα συναισθήματα.Σωματικός μόχθος,αγωνία,ντροπή,εκνευρισμό,ταπείνωση,και κάπου μια μικρή ανακούφιση...ήταν όμως τόσο μικρή η δόση της που ήτανε δύσκολο να τη διακρίνει κανείς.

     Δεν του αρέσει να τον βοηθάνε και όυτε να τον λυπούνται.Αποφέυγει πάντα να ζητήσει βοήθεια και στην έσχατη περίπτωση προσπαθούσε πάλι και πάλι και πάλι.Μπορεί να του στοίχιζε μέχρι και δυο ώρες η προσπάθεια,όμως δεν τα έβαζε κάτω,δεν ήθελε να δείχνει αδύναμος.

     Η άγνωστη σωτηρία του νεαρού,έσπρωχνε αμίλητη το καρότσι και προσπαθούσε να το παρκάρει κάπου.Όλα αυτά τα 5 βασανιστικά λεπτά αναζήτησης ενός πεζοδρομίου με λιγότερα χαντάκια,τα μάτια του νεαρού ήταν κολλημένα στο πάτωμα,σκεπτηκά και ελαφρώς νευριασμένα.Δεν προσπάθησε κάν να δεί ποιος τον μετακινούσε.Απόλυτη σιωπή.Ο νεαρός ένιωθε παραδωμένος στην ανικανοτητά του,στιγματισμένος απο τα μάτια των τριγύρων του και εγκλωβισμένος σε μια καρέκλα.Είχε αφεθεί πλέον στην αδυναμία του.

     Το καρότσι σταμάτησε απότομα,Η άγνωστη φιγούρα έκανε δύο βήματα απομακρυνόμενη δίχως να πεί κουβέντα.Είχε κάνει το μέρος της,δεν χρειαζότανε περετέρω βοήθεια.

-Στ..Στα...Στάσου!Κατάφερε να φωνάξει κάπως αμήχανα το νεαρός.

  Η φιγούρα παρέμεινε με την πλάτη γυρισμένη.Κοντοστάθηκε.Ο αέρας φυσόυσε απαλά τα μακριά της μαλλία προς όλες τις κατευθύνσεις....


    
    

Oταν μεθάω

Όταν μεθάω,

γίνομαι ευχάριστη και κοινωνική,

''γυναίκα'',μπορώ να πώ ερωτεύσιμη.

Μιλάω πολύ,κάνω φιλίες,

χορεύω τραγούδια που μισώ

και πίνω τα φάρμακα σαν παυσίπονα.

Φένομαι ευτυχισμένη,αλήθεια!

Εκεινη τη στιγμή,μπορώ να σου αναλύσω τη δημοκρατία,

να γίνω τέλειος ακροατής στις μπούρδες του καθενός 

και ταυτόχρονα,να δείχνω φυσιολογική και ήρεμη,

έτοιμη για την ατάκα της βραδίας,έτοιμη για χιούμορ.

Σαν να μην έχω κάτι αλλο να σκεφτώ,

σαν να ζω για το τώρα,σαν να ζω για το παρόν.

Στην πραγματικότητα όμως

όταν μεθάω,

γίνομαι ψέυτικη και υποκριτής,

γρανάζι της μηχανοποιημένης μου δυστυχίας

και λίπασμα για μεσονύχτια δράματα.

Όταν πίνω,είμαι μια ευαίσθητη κοπέλα,

που βαθία μεσα της ευχεται να ήτανε σπιτι της 

και να έκλαιγε μονάχη,κάτω απο τα παπλώματα,

για να μην δουνε τις πληγές της,για να μην την δακτυλοδείξουν.

Και το χειρότερο;

'Οσο και να πίνω,

όσο και να προσπαθώ να κρυφτώ,

και όσο και αν χορεύω,

ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό ξανά και ξανά...

Εσύ,όταν πίνεις,με σκέφτεσαι;;

Η προσωπική σου Αντίσταση

Σημείωση: εκτός το οτι αποτελεί κατι το πολυ προσωπικό το παρακάτω κείμενο,αναφέρεται και στην επανάσταση απέναντι στα κοινωνικα και οικονομικα δρώμενα που πρέπει να ποηγηθεί άμα θέλουμε να δουμε άσπρη μέρα στη χώρα μας.Πρωτόυ αρχίσουμε την "επανάσταση" στην Ερμου με το να σπαμε μαγαζία,ας αρχίσουμε την επανάσταση μέσα μας.

Κάποια μέρα,

και αλίμονο σε αυτή την μέρα,

όλη αυτή η θλίψη θα μετατραπεί σε οργή.

Νιώθω τον ευατό μου να ξεσικώνεται.

Όλο αυτό το δάκρυ θα υγροποιηθεί σε αίμα.

Νιώθω τον εαυτό μου να διψά.

Όλη αυτή η αποτυχία θα ξεσπάσει.

Νιώθω τον εαυτό μου να μετρά ήδη τα συντρίμια

τα ριμαγμένα σπίτια,

την αηδία της πόλης και την γκρίζα μέρα.

Ασφυκτιώ.Με πιέζουν τείχη.

Πάω να βάλω τα χέρια μου για αντίσταση

και τα νιώθω να σπάνε.

Αργά και βασανιστικά.Αργά και ανυπόφορα.

Σε λίγο θα μου πιέζουν και τα πλευρά.

Δεν θα μπορώ να αναπνεύσω.

Η λύτρωση βρίσκεται λίγο πριν το τελειωτικό χτύπημα.

Η λύτρωση βρίσκεται όταν καταλάβεις-και δεχτείς-οτι ζείς σε ένα πλαστικό κουκλόσπιτο

και κάποιος σε παίζει σα μαριονέτα.

Δεν θα βαρεθεί;

Άμα τραβάει τα σχοινία του κουρμίου σου,

ένα,ένα και εσύ αντιστέκεσαι

δεν θα βαρεθεί να σε κοροιδεύει;

Η λάμπες φωτίζουν μόνο όταν υπάρχει Αντίσταση.

Ζεματάνε,πονάνε,αλλα φωτίζουν.