Σημείωση: εκτός το οτι αποτελεί κατι το πολυ προσωπικό το παρακάτω κείμενο,αναφέρεται και στην επανάσταση απέναντι στα κοινωνικα και οικονομικα δρώμενα που πρέπει να ποηγηθεί άμα θέλουμε να δουμε άσπρη μέρα στη χώρα μας.Πρωτόυ αρχίσουμε την "επανάσταση" στην Ερμου με το να σπαμε μαγαζία,ας αρχίσουμε την επανάσταση μέσα μας.
Κάποια μέρα,
και αλίμονο σε αυτή την μέρα,
όλη αυτή η θλίψη θα μετατραπεί σε οργή.
Νιώθω τον ευατό μου να ξεσικώνεται.
Όλο αυτό το δάκρυ θα υγροποιηθεί σε αίμα.
Νιώθω τον εαυτό μου να διψά.
Όλη αυτή η αποτυχία θα ξεσπάσει.
Νιώθω τον εαυτό μου να μετρά ήδη τα συντρίμια
τα ριμαγμένα σπίτια,
την αηδία της πόλης και την γκρίζα μέρα.
Ασφυκτιώ.Με πιέζουν τείχη.
Πάω να βάλω τα χέρια μου για αντίσταση
και τα νιώθω να σπάνε.
Αργά και βασανιστικά.Αργά και ανυπόφορα.
Σε λίγο θα μου πιέζουν και τα πλευρά.
Δεν θα μπορώ να αναπνεύσω.
Η λύτρωση βρίσκεται λίγο πριν το τελειωτικό χτύπημα.
Η λύτρωση βρίσκεται όταν καταλάβεις-και δεχτείς-οτι ζείς σε ένα πλαστικό κουκλόσπιτο
και κάποιος σε παίζει σα μαριονέτα.
Δεν θα βαρεθεί;
Άμα τραβάει τα σχοινία του κουρμίου σου,
ένα,ένα και εσύ αντιστέκεσαι
δεν θα βαρεθεί να σε κοροιδεύει;
Η λάμπες φωτίζουν μόνο όταν υπάρχει Αντίσταση.
Ζεματάνε,πονάνε,αλλα φωτίζουν.
No comments:
Post a Comment