Το άρωμα

Στο λεωφορείο προς τη κόλαση
εκεί,στριμωγμένη όπως είμουνα,και καθισμένη στη θέση που πάντα με ζαλίζει,
ήρθε μια άυρα-αρκετά γνωστή-στα ρουθούνια μου.
Έψαξα στις πιο κρυφες γωνίες του μυαλού μου
και στα πιο σκοτεινά σοκάκια
για να συνδέσω τη μυρωδία αυτη,με κάποια ξεχασμένη ανάμνηση.

Μήπως ήτανε τα ανώφελα πειράγματα
μείτε οι αμαρτωλές επιθυμίες?
Ή μήπως,λέω εγω τώρα,ένας ταξιδιώτης του παρελθόντος?

Και μέσα στην απορροφημένη συζήτηση με τον εαυτό μου-σας το ορκίζομαι,δεν ξέρω πως-άρχιζα να σιγοτραγουδάω...

''Έσπασα τη κολώνια σου
έσπασα το αρωμά σου
και με τα χέρια μου αδειανά
χορεύω χορεύω στα γυαλιά
ατμός είναι τα μάτια σου
κομμάτια τα φιλία σου
τώρα δεν έχω τίποτα 
να σε θυμίζει πιά...''


και έπειτα χαμογέλασα στο τζάμι.