Saturday, June 9, 2012

Ήθελα να σου πω.

Σε είδα χθες να καπνίζεις μοναχικά και κάπως λυπημένα.

Πίσω απο τη βαβούρα και τη βρωμία της ψεύτικης ευτυχίας(το αλκοόλ ευθύνεται για αυτό),σε είδα να στέκεσαι καμπουριασμένος,αμίλητος και να εισπνέεις μια μεγάλη ρουφιξιά απο το τσιγάρο σου.

Φενόσουνα μελαγχολικός.Απο τη δυστυχία που με τραβάει σε κάθε άνθρωπο,φενόσουνα ίσως αληθινός.Βαρίοσουνα και δεν ντράπηκες να το δείξεις μα ούτε και έσπευσες σε χορούς και μεθύσια για να ξεγελάσεις την ανία σου.

Ήθελα να σε πλησιάσω.Ένιωσα την ανάγκη να σου μιλήσω,να σου πώ κάτι που παρατήρησα απο τη πρώτη στιγμή της συνάντησής μας.Μα δεν  μπόρεσα.Φορτικό χέρι με άρπαξε σχεδόν βίαια απο τη μέση και με οδήγησε στο σημείο όπου ο κόσμος χαμογελά ηλίθια και τραγουδάει ψέυτικα τραγούδια.

Και όπως απομακρυνόμουνα απο κοντά σου με κοίταξες κατάματα,ρουφώντας καρκίνο απο το τσιγάρο σου.Έντονα μάτια.Μεγάλα και καστανά.

Ήθελα μόνο να σου πώ πως έχεις τη πιο ωράια έκφραση που έχω δεί ποτέ μου.


No comments:

Post a Comment