Thursday, May 10, 2012

Η ζωή περνάει ωραία με τα χάλια μας...

'H η ζωή δεν έχει καθόλου χιούμορ ή εγώ είμαι ένας ψυχρός,ξενέρωτος άνθρωπος που δεν παίρνει απο αστεία.

Θα προσπαθήσω να εκφράσω αυτα που θέλω μέσα απο μια ιστοριούλα που πιστεύω πως λίγο πολύ έχουμε όλοι ταυτιστεί.

Έχεις μια καραμέλα(για τους διαβητικούς, sugar free).Την πιο γλυκιά καραμέλα του κόσμου.Με περιτύλιγμα γυαλιστερό,άρωμα φράουλας και καρύδας,με πολλά χρώματα και ουτο καθ'εξής.Οτι δηλαδή θα έκανε ενα 4χρονο να χεστεί απο την χαρά του.

Κάποια στιγμή,ενω έχεις πάντα την καραμέλα σου στο χέρι,τη χάνεις.Φευγει.Καπούτ.
Χτυπιέσαι κάτω,κλαίς,ουρλίαζεις,χτυπάς περαστικούς,ορκίζεσαι οτι δεν θα ξαναβρείς τέτοια καραμέλα,πωπω ποσο πολύ την αγάπαγες,πόσο την προστάτευες,κατάθλιψη,ιστορία,κακό.
Αναζητάς την καραμέλα σου και δεν τη βρίσκεις,δεν έρχεται πίσω με κανένα τρόπο.Κλείνεσαι στον εαυτό σου,κλαίς στην μαμάκα σου για την περιβόητη καραμέλα και αρνείσαι να αγοράσεις άλλη.Είσαι και λίγο μουλαράκι,διοτι θες ΤΗ Καραμέλα.

Αργά ή γρήγορα,η ζωή σου θα σε πάρει απο το χεράκι και θα σε οδηγήσει στο supermarket.Εσυ,γεμάτο στις μύξες απο το κλάμα(συγνώμη),βλέπεις και άλλες καραμέλες,όχι όμως τόσο καλες όσο η μια και μοναδική,παλία σου.Διαλέγεις μια.Έχει λιγότερα χρώματα απο την προηγούμενη,το άρωμα της δεν είναι τόσο έντονο και θα έλεγα πως το περιτύλιγμα είναι κάπως...ανιαρό.Την αγοράζεις.

Ζείς την ζωή σου με την καινούρια σου καραμέλα.Στην αρχή,ποθείς τη παλία,συνεχίζεις να κλαίς με μάυρα δάκρυα,και συνεχίζεις να πιστεύεις πως η καινούργια δεν πιάνει μια μπροστά στη παλία.

Περνάει ο καιρός,και συμβιβάζεσαι.Σιγά σιγά παρατηρείς πως η καινούρια σου καραμέλα δεν είναι και ΤΟΣΟ απαίσια.Έχει μάλιστα κάτι σχεδιάκια στο περιτύλιγμα της που δεν τα είχες παρατηρήσει πρίν.Και το άρωμά της,αν και δεν είναι φράουλα-καρύδα,φέρνει κάτι το καινούριο,παράξενα φρούτα και μέλι.Αρχίζει να σου αρέσει.Την εκτιμάς.Την προσέχεις.Περνάς καλά όταν την έχεις στη τσέπη σου.Νομίζω πως αρχίζεις να ξεπερνάς και τον χαμό της παλίας σου καραμέλας...

Έλα όμως που πάνω που άρχισες να φτιάχνεις τη τύχη σου,να σου αρέσει το καινούριο και να περνάς καλά,η  παλία σου  καραμέλα εμφανίζεται!!Απαιτεί την αγάπη σου,απαιτεί την προσοχή σου,απαιτεί εσένα.
Πάνω που σου άρεσε η καινούρια...
Και τώρα,τί στο καλό κάνεις?!

Όταν θες κάτι,που να χτυπάς τον ποπό σου κάτω,που να σκίζεις τα ρούχα σου,που να γίνεσαι χώμα,δεν θα σου έρθει.Όταν πάλι δεν θες κάτι,τότε γίνεται ο πιο πιεστικός γκόμενος που θα μπορούσες να έχεις.Ξέρεις,απο αυτους που σου ζητάνε το λόγο γιατι φοράς στρινγκ ενώ θα πας βόλτα με τις φίλες σου...

...και έχω μια απορία...
Αγαπητή Ζωή...
...ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΜΟΥ?

2 comments:

  1. "Έλα όμως που πάνω που άρχισες να φτιάχνεις τη τύχη σου,να σου αρέσει το καινούριο και να περνάς καλά,η καινούρια καραμέλα εμφανίζεται!!Απαιτεί την αγάπη σου,απαιτεί την προσοχή σου,απαιτεί εσένα."

    Νομίζω εννοείς παλιά καραμέλα αντί για καινούρια, ε?
    Έχω ζήσει μια τέτοια απώλεια καραμέλας (πάνω από μια φορά) αλλά ποτέ μέχρι το σημείο που εμφανίζεται η παλιά... Θα μου άρεσε να γίνει αυτό μόνο στην περίπτωση που ήμουν 100% σίγουρη ότι δε θα θυσίαζα με τίποτα την καινούρια μου καραμέλα για την παλιά. Θα ήταν σαν ένα είδος αποζημίωσης για τα δάκρυα που έχασα πενθώντας για το χαμό της το να την απορρίψω :P Σε διαφορετική περίπτωση μπα, καλύτερα που δε μου έχει τύχει...
    Τέλος πάντων, σε νιώθω απόλυτα. Μερικές φορές η ζωή ικανοποιεί πάνω μας τα πιο σαδιστικά της βίτσια...:P

    ReplyDelete
  2. Σε ευχαριστώ για την παρατήρησή σου-τη διόρθωσα.
    Ναι,σου έυχομαι να μην το ζήσεις...και όντως,τα πράγματα έρχονται έτσι που ποτε δεν το περιμένεις είτε είναι καλό αυτο είτε όχι...

    Απο ότι έχεις καταλάβει βρίσκομαι σε τεράστιο δίλλημα και δεν μπορώ να ξεμπερδέψω τον εαυτό μου με τίποτα.

    Σε ευχαριστώ για το comment σου και καλωσήρθες στο ιστολόγιο μου!:)

    ReplyDelete