...το απλό ''πονάω''.

Θα ακουστώ μαζόχα αλλά μου αρέσει να βασανίζω το μυαλό μου και τις σκέψεις μου.

Γιατί όταν βρίσκομαι σε ύπνο,ούτε γράφω,ούτε μιλάω,ούτε ψάχνω αλλά ούτε και αγαπώ.Δεν έχω να περιμένω για κάτι,άρα δεν έχω ελπίδα,και τα θεωρώ όλα δεδομένα-πάντα θα υπάρχει φαγητό στο ψυγείο,πάντα θα έχουμε πετρέλαιο για ζέστη,πάντα θα υπάρξει κάποιος που θα σε στηρίξει και πάντα θα βρίσκεις ένα μέρος να πίνεις τη χαρά σου.

Όταν όλα σου πάνε καλά ζείς για εσένα,ευχαριστιέσαι την επιτυχία/χαρά/τύχη σου.Και μονάχα όταν τελειώσει το κρασί,το φαγητό και το πετρέλαιο,μόνο όταν δείς τις δυσκολίες να έρχονται βουνό,τότε συγκεντρώνεσαι στα πράγματα που έχουνε όντως αξία και μαλακώνει η καρδιά σου.

Διότι ένας πλούσιος δεν μπορεί να συμπονέσει το φτωχό όταν δεν του λείπει το φαγητό απο το πιάτο του και ούτε ένας υγειής μπορεί να στηρίξει έναν άρρωστο άμα δεν έχει περάσει και αυτός ώρες ατελείωτες στη χημειοθεραπεία.Με την ίδια λογική,δεν μπορείς να έχεις αγάπη και παρηγοριά για τον άλλον αμα πρώτα δεν έχεις συρθεί και εσύ στη λάσπη.

Επειδή άμα τα έχεις όλα καλά,μεταξύ μας κιόλας,νιώθεις κάπως...πιο τυχερός,πιο ευλογημένος,πιο ανώτερος,πιο καλός,ένας παρτάκιας.

Τελικά πρέπει να νιώσουμε τον εαυτό μας να σέρνεται για να καταλάβουμε όλα τα σκουπίδια που κουβαλάμε στη καρδιά μας και πρέπει να καούμε για να καταλάβουμε το πόνο ενός εγκάυματος-δεν μας αρκεί το απλό ''πονάω''.