Είμαι σε δίαιτα.

Μαθαίνω τη ψυχή μου να τρώει υγειινά και απαραίτητα.
Αποφεύγω τους λιπαρούς ανθρώπους,τα γλυκά ψέματα και τα αλατισμένα λόγια.Προσπαθώ να μη προσθέτω επιπλέον υλικά στις ιστορίες μου και να κρατάω το ξύδι μόνο για τις σαλάτες και όχι για τα νεύρα μου.

Κάνω καθημερινά γυμναστική.
Όσο μπορώ,τρέχω για τους άλλους-κάθε μέρα λίγο και περισσότερο-,σπρώχνω με όλη τη μυική δύναμη μου μακρυά όλους τους άσχημους διαλογισμούς και σηκώνω τα βάρη της ύπαρξής μου.

Βλέπω τους άλλους που τρώνε όλα αυτα τα λαχταριστά γλυκά,τις πίτες,τα παγωτά,τις τηγανιτές
πατάτες,το επιπλέον τυρί και τα πατατάκια χωρίς να κάνουνε τίποτα. Ζηλεύω?Όσο τίποτα.Θέλω και εγώ?Ναι,σχεδόν κάθε μέρα.

Ιδρώνω να τα αποφύγω και πολλές φορές,ομολογώ πως το μόνο που θα ήθελα είναι να σαβουριαστώ σε έναν καναπέ,και να χλαπακίασω,σχεδόν παθητικά,όλες τις αηδίες που μου προσφέρει ο κόσμος αυτός βλέποντας διαφημίσεις που μου λένε τί χρειάζομαι και τί όχι.Και στο τέλος να τους πιστέψω.Και να μη σηκωθώ ποτέ απο εκεί.

Μετά όμως σκέπτομαι πως η προσπάθεια μου σίγουρα θα ανταμειφθεί-θα αποκτήσω υγειής σώμα και αγαθή καρδιά,θα κυλάει οξυγόνο στα πνευμόνια μου και θα ρέει κατακόκκινο αίμα στις φλέβες μου αντί για βούτυρο.Στους υπόλοιπους θα πετάνε παχάκια,το μάτι τους όλο θα θέλει,ο ουρανίσκος όλο θα πεινάει και ποτέ δεν θα γεμίσουν το σώμα τους με κάτι που έχει όντως σημασία παρά με κενές θερμίδες που θα προσθέτουν νούμερα στο τζίν τους.

Μόνο με τη παραπάνω σκέψη παρηγορούμαι,πνίγω το παράπονο μου και συνεχίζω-παρα τις δυσκολίες και τα θέλω του σώματος μου-τη δίαιτά μου.

Στη ζυγαριά θα φανεί έτσι και αλλιώς ποιος προσπαθεί και ποίος όχι.