Εκείνη τη νύχτα έτυχε να περπατάω σε κάτι στενά με τους φίλους μου.Γέλια,προστυχόλογα,βρισίες,φωνές και ανώριμα γκαρίσματα,κραυγές μονο και μόνο για να ξυπνήσουνε το κόσμο,κρύα ανέκδοτα,ψέυτικα χαμόγελα,αρρωστημένα λόγια,αηδιαστικές σκέψεις,άσχημες καρδίες...ανούσια πράγματα που γεμίζουνε τη νύχτα σου, λέξεις και συναισθήματα που εκφράζονται μόνο και μόνο για να καλύψουνε το κενό που κρύβει ο κάθε ένας μέσα του, πράγματα που λέγονται για να χαλάσουμε τη σιωπή.
Και αυθόρμητα,έμεινα λίγα βήματα πίσω.Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και είδα τα αστέρια,κατι που δεν μου είχε καν περάσει απο το μυαλό να παρατηρήσω εκείνη τη βραδιά αφού είμουνα "τόσο" απορροφημένη με όλα τα παραπάνω.
Ήτανε υπερβολικά φωτεινά και πολλά,πολύ πιο όμορφα απο της Αθήνας αλλα και πιο...δεν ξέρω,μάλλον λυτρωτικά.Αμέσως ένιωσα μια ανακούφιση,ενα αίσθημα που είμαι σίγουρη πως είμουνα η μόνη που το ένιωσα ανάμεσα σε 10 άτομα.Γρήγορα ένιωσα μια ζεστασιά να με πλημμυρίζει και μπορούσα να καταλάβω ότι συναίσθημα είχε πλημμυρίσει όλο μου το είναι.
.Οι άλλοι συνεχίζανε με τις μπύρες και τις μαλαματίνες αλλα εγώ εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου δεν βρισκόμουνα στη Γή αλλα σε ένα μέρος που όλα είναι ήσυχα και καθαρά,αληθινά και με έναν σκοπό.
Αυθόρμητα κοντοστάθηκα.Υπάρχει κάτι παραπάνω απο αυτο που βλέπουνε τα μάτια μου,απο αυτο που ακούνε τα αυτία μου,απο αυτο που γέυεται το σώμα μου.
Και στο επόμενο δευτερόλεπτο,σηκώθηκα και έφυγα ντροπιασμένη για τη αφηρημάδα μου.
Και αυθόρμητα,έμεινα λίγα βήματα πίσω.Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και είδα τα αστέρια,κατι που δεν μου είχε καν περάσει απο το μυαλό να παρατηρήσω εκείνη τη βραδιά αφού είμουνα "τόσο" απορροφημένη με όλα τα παραπάνω.
Ήτανε υπερβολικά φωτεινά και πολλά,πολύ πιο όμορφα απο της Αθήνας αλλα και πιο...δεν ξέρω,μάλλον λυτρωτικά.Αμέσως ένιωσα μια ανακούφιση,ενα αίσθημα που είμαι σίγουρη πως είμουνα η μόνη που το ένιωσα ανάμεσα σε 10 άτομα.Γρήγορα ένιωσα μια ζεστασιά να με πλημμυρίζει και μπορούσα να καταλάβω ότι συναίσθημα είχε πλημμυρίσει όλο μου το είναι.
.Οι άλλοι συνεχίζανε με τις μπύρες και τις μαλαματίνες αλλα εγώ εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου δεν βρισκόμουνα στη Γή αλλα σε ένα μέρος που όλα είναι ήσυχα και καθαρά,αληθινά και με έναν σκοπό.
Αυθόρμητα κοντοστάθηκα.Υπάρχει κάτι παραπάνω απο αυτο που βλέπουνε τα μάτια μου,απο αυτο που ακούνε τα αυτία μου,απο αυτο που γέυεται το σώμα μου.
Και στο επόμενο δευτερόλεπτο,σηκώθηκα και έφυγα ντροπιασμένη για τη αφηρημάδα μου.
Το έχω νιώσει κι εγώ. Έτσι όπως το καταλαβαίνω τουλάχιστον. Και το περιέγραψες τέλεια..
ReplyDeleteΕυχαριστώ,ευχαριστώ.
ReplyDeleteΤο συναίσθημα αυτο μου ητανε κατι το τελείως άγνωστο μέχρι εκείνο το βράδυ.Σε ξυπνάει λίγο απο το λήθαργό σου...