Λοιπόν...φέυγω.

Ήρθε η ώρα να φύγω για άλλη πόλη.Ο λόγος?Πέρασα στο Πανεπιστήμιο που θέλω,στα Ιωάννινα,Πλαστικές Τέχνες&Επιστήμη της τέχνης(για να σου δώσω να καταλάβεις,είναι τέχνη και τεχνολογία.Animation,modeling 3D,φωτογραφία,ζωγραφική,γραφιστική,γλυπτική,κινηματογράφος κλπ) μαζί με την κολλητή μου(woah...)

Και ανάμεσα σε κούτες του ΙΚΕΑ,σε ξεχειλωμένα ζεστά πουλόβερ που οπωσδήποτε θα χρειαστούν εκεί πάνω και βυθισμένη στον κόσμου του απέραντου άγχους της μετακόμισης,δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα συναισθήματα μου.Ενθουσιασμός ή στεναχώρια;Χαρά ή φόβος;Συγκίνηση ή μετάνοια;

Δεν το συζητώ ότι χαίρομαι απίστευτα που πέρασα στη σχολή που ήθελα.Και δεν θα σχολιάσω κάν το γεγονός που πέρασα ΜΑΖΙ με την κολλητή μου,στο ίδιο τμήμα,στο ίδιο σπίτι,θα μοιραστούμε την ίδια τουαλέτα.

Σκέφτομαι μόνο τι έχω να αφήσω πίσω.Και θα αφήσω πολλά.Χαίρομαι που θα ξεφορτωθώ άτομα&καταστάσεις τις οποίες έπρεπε μέχρι τώρα να ανέχομαι ωσότου να απομακρυνθώ όσο πιο μακρυά γίνεται απο αυτές.Επίσης χαίρομαι που θα κάνω μια φρέσκια αρχή.Δική μου αρχή,δική μου απόφαση,δική μου πρωτοβουλία.Ανυπομονώ να ανοίξω το παράθυρό μου και να αναπνέυσω ένα διαφορετικό αέρα,έναν αέρα με λιγότερο ίσως καυσαέριο.Καινούρια αρχή,καινούρια λάθη.

Άλλα τι γίνεται με τα πράγματα που πρέπει να συνεχίσεις να κουβαλάς?Μερικές φορές φυλακίζομαι και πέφτω στην ίδια μου τη παγίδα.Σαν να έχεις πάνω σου κάτι τελειωμένο,κατι παλιό αλλά να μην μπορείς και να μην θέλεις να το αποχωριστείς.Σαν τη πιπίλα σου,όταν ήσουν μωρό.Μα πως στο καλό θα μεγαλώσεις και θα ξεκινήσεις κάτι καινούριο αμα πρώτα δεν πετάξεις την πιπίλα σου?Κάθε αρχή και δύσκολη,που λένε.

Ελπίζω και προσεύχομαι να σηκωθώ σύντομα ξανά στα πόδια μου.Να διώξω ότι με κρατάει πίσω και να χαρώ τη καινούρια μου φοιτητική ζωή.Θέλω να φτιάξω το δωμάτιο μου όπως μου αρέσει,θέλω να διαλέξω έγω το πιρούνι που θα τρώω,θέλω να μην ξαναπέσω στα παλία.Μόνο ελπίδες απλώνονται μπροστά μου.Ελπίδες και καινόυρια παπλώματα.

Στο καλό λοιπόν και όταν γελάς να το εννοείς.