Ροδα είναι και γυρίζει.

Έβρισε δυνατά.Δεν ήτανε λίγες οι φορές που του είχε συμβεί αυτό,αλλα ποτέ του δεν ντράπηκε έτσι.

      Πήγαινε το καροτσάκι δεξιά,το πήγαινε αριστερά.Προσπαθούσε να το ανασηκώσει μονάχα με την δύναμη των κοιλιακών του και ταυτόχρονα να το μετακινήσει.Τίποτα.Η ρόδα είχε ''βρεί'' στο χαντάκι του πεζοδρομίου και απο οτι φένεται,πρόθεση της ήταν να παραμείνει εκεί.Ο κόσμος τριγύρω είχε αρχίσει να κοιτάει.Πέρνει άλλη μια βαθιά ανάσα και κάνει όπισθεν για να προσπαθήσει να το περάσει απο την αρχή.

     ΄Ηταν δύσκολο να κουμαντάρει κανείς αυτο το πράγμα,ειδικά όταν ένα μέρος του κορμιού σου,απο τη μέση και κάτω,είναι ανίκανο να βοηθήσει.Είχε κολλήσει εκεί για πάνω απο ένα τέταρτο προσπαθώντας να μετακινηθεί,αλλα ήταν αδύνατο.Είχε αρχίσει να ιδρώνει και οι παλάμες του ήτανε κρύες απο το άγχος και τη ρίγη.Τόσο κρύες που όταν έπιανε τις ρόδες,το σίδερο φαινότανε ζεστό ανάμεσα στα δακτυλά του.

     Αγκομαχώντας,έπεισε τον εαυτό του να προσπαθήσει άλλη μια φορά.Έβαλε δύναμη στο πίσω μέρος της λεκάνης του και ανασήκωσε τις δυο μπροστινές ρόες στον αέρα,έτσι ακριβώς όπως το θέαμα των αλόγων που σηκώνονται στα πίσω τους πόδια,χλιμιντρίζοντας,με φόντο το ηλιοβασίλεμα και την φουρτουνιασμένη θάλασσα.Όμως,το θέαμα αυτό διέφερε πολύ απο το άλογο και τις χέτες στον αέρα.Ήταν ένας εικοσάχρονος,προσηλωμένος σε ένα καροτσάκι που η ρόδα είχε κολλήσει σε ένα χαντάκι στο δρόμο και για φόντο,είχε την πολυκοσμία,την κίνηση των αυτοκινήτων και τις ασφυκτικές ακτίνες του ήλιου.Χωρίς άλογο,χωρίς ηλιοβασίλεμα και προφανώς,χωρίς πόδια.

     Έτσι,ανασηκωμένος που ήτανε,προσπάθησε ταυτόχρονα να τσουλίσει προς τα πίσω.Η ρόδα είχε πλέον απελευθερωθεί αλλα τώρα έπρεπε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της βαρύτητας.Έγειρε το σώμα του σε τέτοια κλίση ώστε να εξασφαλίσει μια μικρή ισορροπία στον αέρα.Βάζει τα χέρια του στις ρόδες λαο μετράει...ένα...δύο...τρί...
  
    ΜΠΆΑΑΑΑΑΑΜ
    
     Ακούστηκε σαν ένα μάτσο παλιοσίδερα να πετιούνται απο ένα σημαντικό ύψος στο πάτωμα.Ένας πολύ ανατριχιαστικός θόρυβος που όσο και να 'θελε κανείς να είναι διακριτικός,δεν μπορούσε παρα να γυρίσει απότομα προς το μέρος του εικοσάχρονου και να νιώσει οίκτο για αυτόν.Το καροτσάκι προσγειώθηκε τόσο απότομα,όσο και οι ελπίδες του νεαρού για απελευθέρωση.Ο νεαρός έσκυψε το κεφάλι και έριξε μια γρήγορη μα σχολαστική ματία τριγύρω του.Όλοι τον κοιτόυσαν πλέον.

     Μια σκιά πλησίασε.Χωρίς να το περιμένει κανείς απο τους δύο,έπιασε το καρότσι απο τα χερούλια,έκανε όπισθεν,το ανασήκωσε-με λίγη δυσκολία-ελαφρά και ξεμάγκωσε τη ρόδα απο το χαντάκι.
  
     Ο νεαρός ξεφύσηξε,Μια ανάσα μπλεγμένη με τόσα συναισθήματα.Σωματικός μόχθος,αγωνία,ντροπή,εκνευρισμό,ταπείνωση,και κάπου μια μικρή ανακούφιση...ήταν όμως τόσο μικρή η δόση της που ήτανε δύσκολο να τη διακρίνει κανείς.

     Δεν του αρέσει να τον βοηθάνε και όυτε να τον λυπούνται.Αποφέυγει πάντα να ζητήσει βοήθεια και στην έσχατη περίπτωση προσπαθούσε πάλι και πάλι και πάλι.Μπορεί να του στοίχιζε μέχρι και δυο ώρες η προσπάθεια,όμως δεν τα έβαζε κάτω,δεν ήθελε να δείχνει αδύναμος.

     Η άγνωστη σωτηρία του νεαρού,έσπρωχνε αμίλητη το καρότσι και προσπαθούσε να το παρκάρει κάπου.Όλα αυτά τα 5 βασανιστικά λεπτά αναζήτησης ενός πεζοδρομίου με λιγότερα χαντάκια,τα μάτια του νεαρού ήταν κολλημένα στο πάτωμα,σκεπτηκά και ελαφρώς νευριασμένα.Δεν προσπάθησε κάν να δεί ποιος τον μετακινούσε.Απόλυτη σιωπή.Ο νεαρός ένιωθε παραδωμένος στην ανικανοτητά του,στιγματισμένος απο τα μάτια των τριγύρων του και εγκλωβισμένος σε μια καρέκλα.Είχε αφεθεί πλέον στην αδυναμία του.

     Το καρότσι σταμάτησε απότομα,Η άγνωστη φιγούρα έκανε δύο βήματα απομακρυνόμενη δίχως να πεί κουβέντα.Είχε κάνει το μέρος της,δεν χρειαζότανε περετέρω βοήθεια.

-Στ..Στα...Στάσου!Κατάφερε να φωνάξει κάπως αμήχανα το νεαρός.

  Η φιγούρα παρέμεινε με την πλάτη γυρισμένη.Κοντοστάθηκε.Ο αέρας φυσόυσε απαλά τα μακριά της μαλλία προς όλες τις κατευθύνσεις....