χωρισμοί

Στο παιδικό μου το δωμάτιο

κάθομαι και ρεμβάζω έξω απο το παράθυρο

εναν κόσμο τόσο οικείο και όμως τόσο μακριά απο εμένα.

Κάθισα στην ίδια καρέκλα όπως παλιά.Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και άκουσα την ίδια άθλια μουσική.

Φόρεσα τα παλιά  μου ρούχα,έφτιαξα τα μαλλιά μου όπως τότε

έμοιασα πολύ με το 12χρονο εαυτό μου.

Όλα στην θέση τους.

Τα λουλούδια της μάνας ανθισμένα,

το σπίτι μοσχομυρίζει μαλακτικό για ρούχα όπως πάντα

και το πάρκο απέναντι γεμάτο με παιδιά.

Το εφηβικό μου το κρεβάτι

που πολλές φορές μούσκεψα και ζάρωσα με αγώνες,ατσαλάκωτο.

Στο γραφείο μου δεν υπάρχουν σχολικά βιβλία αλλα χαρτιά εφορίας. 

Η κούπα μου πλέον γεμάτη απο καφέ αντί να τσάι.Καφέ...ποιός; εγώ!

Όλα γνώριμα και συνιθισμένα,πράγματα που αγαπώ.

Που μεγάλωσα,που άλλα φύλαξα και άλλα πέταξα.Και άλλα πασχίζω να πετάξω ακόμα.

Και όμως απέχω τόσο πολύ,τόσο πολυ.

Με ολα συμφιλιώνομαι.Με όλα χωρίζω.