περιμένω

έχω κλάψει και ξανά κλάψει για το ίδιο θέμα

έχω περάσει όλα τα στάδια του θρήνου,

οτι συναισθήματα μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος τα έχω νιώσει

τα έχω ξοδέψει όλα πάνω σε αυτό.

έχω ρωτήσει γιατί,

πώς,

έχω νευριάσει 

έχω θρηνήσει

έχω μείνει αμίλητη

περίμενα

έκανα βιαστικές κινήσεις

αφέθηκα

ξανά πήρα την κατάσταση στα χέρια μου.

τα παράτησα,ασχολήθηκα και πάλι

το ξέχασα,το άφησα πίσω,το κάλυψα όπως καλύπτεις ένα μελανιασμένο μάτι

το ωραιοποίησα,το έκανα να φανεί καλύτερο,

είπα ''δεν βαριέσαι'',''μπόρα είναι θα περάσει''

το είχα ξεχάσει για λίγο,πραγματικά

το είχα καταπιεί,έμαθα να ζώ με αυτό,έμαθα να υπάρχω με αυτό

σχεδόν με έπεισα,

αλλά μετά το ύψωσα και πάλι.

έχω σταθεί με υπομονή,με ανυπομονησία

με ειρήνη και με ταραχή

με ελπίδα και με μαρασμό

με ειρωνεία,με σαρκασμό

με μιζέρια και με σοβαρότητα.

χτύπησα τους άλλους που δεν καταλαβαίνουν

κτυπάω τον εαυτό μου που εγώ δεν καταλαβαίνω

και αν κάτι πάει να ριζώσει μέσα μου

το ξεριζώνω και καταπατάω σαν να έχω μην υπάρχει αύριο.

αλλά αυτό φυτρώνει

και αυτό εκεί.

βουνό.

αδιάβατο

ανηφορικό.

με πολλά ''πως'' για δέντρα

με άπειρα ''γιατί'' για ουρανό.

όπως και να σταθώ αυτό εκει βρίσκεται στην καρδιά μου

σε ύψωμα,σε πληγή ανοικτή,σε αίμα και ιδρώτα

όπως και να με πείσω,ότι μα ότι και να πώ δεν μπορώ να το πιστέψω.

και περιμένω...

περίμενα...

θα περιμένω...

περιμένω...

περιμένω...

προσμένω...

θα περιμένω;

περιμένω...