και ξαφνικά,κενό

Μου αρέσει η θλίψη σου,η μοναξιά σου
Ο άνθρωπός μέσα σου που κλαίει για συντροφιά και για σπλάχνα
η αδυναμία σου,το είναι σου,γυμνό και άχαρο.

έλα να σε αγκαλιάσω,
έλα να ακουμπήσω την πληγή σου-δεν πειράζει άμα πονέσεις
έτσι μόνοι μας που είμαστε,έτσι χωματένιοι,
δυο ψυχές που δεν έχουνε τίποτα να χάσουν
το χάδι μου θα είναι ανάπαυση στον πολέμιο κόσμο σου


έλα αγάπη μου,έλα
σε περιμένω
δείξε μου την αηδία σου,
να σου δείξω την δικιά μου
και για μια φορα στην ζωή μας,να νιώσουμε άνετα...