πορτοκαλιές

-Είδα κάτι πορτοκαλιές,μέσα απο το βρώμικο τζάμι του λεωφορείου...

Πρέπει να ήτανε αρχές άνοιξης-ή κάτι τέτοιο,δεν θυμάμαι. Αυτά τα 2 λεπτά παρακολούθησης μου στοίχισαν...και τι δεν μου στοίχισαν...φαντάστηκα και είδα αυτά που δεν θα καταφέρω ποτέ με το φτωχό μου λεξιλόγιο ποτέ να εκφράσω.

Πορτοκαλί πιτσιλιές σε όλο το οπτικό μου πεδίο,
κίτρινο και κόκκινο χρώμα φαντάζομαι να χορεύει μπροστά μου,χρώμα,χρώμα πολύ αντίθεση!

Σχεδόν φαντάστηκα να ρουφάω τους χυμούς τους,τα ζουμιά τους να τρέχουνε στο πιγούνι μου
όλες μου οι αισθήσεις ξύπνησαν,θέλησα να πιώ τα υγρά τους,να πιώ την ζωή.

Mε φαντάστηκα να τρέχω γυμνή,ανάμεσα στους φύλλα τους,όπως ακριβώς με γέννησε η μάνα μου
ο ήλιος να μου χρυσαφίζει τα μαλλία
και να γίνομαι παιδί,αθώα έφηβη,γεμάτη περιέργεια για τον κόσμο,να μυρίζω το γρασίδι,
να μυρίζω τους ανθούς
να μυρίζω το σώμα του ανθρώπου.
Κυλιόμουν στο δροσερό χώμα,νωπό και φρέσκο,και γέλαγα
γέλια μικρών παιδιών και βλεφαρίδες στον αέρα
μαλλιά ποτισμένα απο αισθησιακό ιδρώτα,παιδικές-ακόμα-ρυτίδες στο μέτωπο μου
και μια ξεγνοιασιά...ω!μια ξεγνοιασιά...
να ζήσω το ΤΩΡΑ και το ΕΔΩ
να χορτάσω,να πάρω,να κατακτήσω,να διεκδικήσω!
να βηζάξω αυτό που μου δίνεται,να μείνω εκεί χορτασμένη και ευτυχής.


Δυστυχώς όμως,όπως κάθε αίσθημα τελειώνει νωρίς,όπως η αποκορύφωση μετατρέπεται σε ηρεμία,ο πονοκέφαλος σε νιρβάνα,οι αγκαλιές σε απόσταση και το κάποτε ερεθιστικό άγγιγμα γίνεται πλέον ενοχλητικό,έτσι και αυτή η φαντασίωση προσγειώθηκε σε εναν κόσμο μπουχτισμένο απο ρουτίνα και ρολόγια.
Πουθενά χρόνος για έρωτα,πουθενά όρεξη για την ζωή όπως είναι-με την γυμνή αλήθεια.
Σάν τα περιοδικά με πονηρό περιεχόμενο,που παρουσιάζουν στα στήθια μιας γυναίκας στητά και ολοστρόγγυλα και όταν πάς να ξεκουμπώσεις το στηθόδεσμο της καλής σου,παρατηρείς και μερικές μαύρες τρίχες γύρω απο τη περιοχή του θηλασμού.Και ξενερώνεις άμεσα.Συνήθισες στο photoshop.

Έχοντας απορίες και γιατί,απομακρύνθηκα με το λεωφορείο απο το κοριτσάκι που έπλασα με το μυαλό μου πριν λίγα δευτερόλεπτα το οποίο με αποχαιρετούσε με ένα δάκρυ στο αναψοκοκκινισμένο μάγουλό του,και κατευθύνθηκα σε ένα λιγότερο αισθησιακό τοπίο.Το μέλλον.