Διεστραμμένη και σφόδρα απατηλή.

Ξύπνησαν πάθη του παρελθόντος 
ανησυχίες του παρόντος 
και ερωτηματικά του μέλλοντος.

Ο στρατιώτης έτοιμος για επίθεση,

στη μάχη βρίσκεται,κρυμμένος πίσω από κάτι παλιά σίδερα.Πάντα κρύβεται πίσω από τη σκουριά.

Οι σύμμαχοι του βρίσκονται παντού: δίπλα του,πίσω του,στον ουρανό

αλλά ο εχθρός δεν είναι απέναντι,αλλά μέσα του φωλιάζει.

Ένας ψίθυρος ακούγεται.''Όχι,μη,άστο καλύτερα,δεν βαριέσαι..."

Ως ένοπλος εχθρός,η καρδία,πάντα βρίσκει τρόπο να σε τρομάζει.

Ο στρατιώτης κοντοστέκεται.Να πάω ή να μη πάω;Να το κάνω ή όχι;

Ο εχθρός μέσα εξακολουθεί και ψιθυρίζει,και μερικές φορές πάνω στον στοχασμό,σηκώνει τη φωνή.

Ο πόλεμος τώρα έχει μεταφερθεί μέσα σου,

δύο πλευρές μάχονται

δύο διαφορετικοί άνθρωποι συγκρούονται.

Ο στρατιώτης σηκώνει το μαχαίρι του αργά και ξανασκέφτεται.

Μετά απο μια απότομη κίνηση κατασκίζει το στήθος του,

βάζει ολόκληρη τη παλάμη του μέσα στη πληγή,

αίμα και βλέννα ώς ένδειξη διαμαρτυρίας.

Ψαχουλέυει το ίδιο του το είναι,ενώ δάκρυα πόνου κυλάνε.

Πιάνει τη καρδία του,τη βγάζει έξω απο το σώμα του,σπαρταράει.

''Απατηλή και ψεύτρα'' καταφέρνει να πεί

και ξεψυχάει ένδοξα στο πεδίο της μάχης.