Wednesday, November 20, 2013

Nα ξεχαστώ και να με ξεχάσω κιόλας.

Aναπνέω με δυσκολία,κακά μαντάτα μου ήρθανε μαζεμένα.Και μέσα σε όλα αυτά καλούμε να κραταιωθώ σταθερή,να παραμείνω αμετακίνητη.

Περπατάω σε εναν δρόμο που είναι σκοτεινός,με λίγα φώτα που και που για να θυμάμαι οτι παώ κάπου.Όπως σε κατι ξεχασμένους δρόμους στα παλιά χωριά,όταν πέφτει το βράδυ και ξυπνάνε τα αγρίμια,είναι κατι φώτα που και που για να σου θυμίζουν οτι ''πάς κάπου'',οτι ''προχωράς''.
Μέσα σε αυτό το θαμπό φώς,καλούμε να οδηγήσω.Στροφές,λακκούβες,ανηφόρες,κατηφόρες,ψοφίμια στο διάβα μου-αλλα εγώ,σταθερή!

Ξέρεις κάτι; Κουράστηκα...και να σου πω και κάτι άλλο; Φοβάμαι πάρα μα πάρα πολύ.

Πόσο έχω ανάγκη να παρκάρω το αμάξι μου στην άκρη,να κάτσω και να κοιμηθώ,να μην ξυπνήσω ποτέ.Να ξεχαστώ εκεί και να με ξεχάσω κιόλας.





2 comments:

  1. ξέρω πως νιώθεις. Ακριβώς!! Αλήθεια στο λέω! Και αφού ζω τόσο καιρό με αυτές τις σκέψεις μπορώ μόνο να σου πω πως ίσως ο φόβος να παραμείνει αλλά αν τα μάτια σου συνηθίσουν στο σκοτάδι , σιγά σιγά ο δρόμος γίνεται πιο καθαρός. Περπατάς με περισσότερη σιγουριά και μερικές φορές ξεχνάς ακόμα και αυτόν τον φόβο.

    ReplyDelete
  2. Nαί,η αλήθεια είναι πως ολα είναι θέμα συνήθειας...Απλά αγνοείς τον συναίσθημά σου(φόβος,αγωνία,νεύρα οτιδήποτε είναι)και προχωράς...Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!

    ReplyDelete